Oto kilka powodów, które sprawiają, że Japońscy rodzice są tak skuteczni:
1. Silne relacje matki z dzieckiem
Relacje między matką i dzieckiem są w Japonii bardzo silne. Śpią razem, a mama zawsze nosi dziecko ze sobą, czy to w nosidełku, czy na ręku.
Więź ta jest głęboko emocjonalna: matki akceptują każde zachowanie dzieci, gdyż są one w ich oczach idealne
Zanim dziecko ukończy 5 lat, pozwala mu się praktycznie na wszystko. Cudzoziemcy uważają to za pobłażanie, ale w rzeczywistości takie zachowanie pomaga w dowartościowaniu dziecka.
© Китагава Утамаро/ depositphotos © Кикугава Эйдзан
Takie podejście jest częścią „amae.” Określenia, które nie posiada dosłownego tłumaczenia, ale może być rozumiane jako „potrzeba miłości,” czy „przywiązanie.” „Amae” to podstawa relacji między dzieckiem i matką. Oznacza to, że dzieci mogą polegać na rodzicach i ich miłości, a gdy rodzice osiągną podeszły wiek, odwdzięczą się one podobną troską i wsparciem.
2. Sposób wychowania w Japonii
© Reuters
Wszyscy ludzie rodzą się równi. Japońska księżniczka Ayako (druga od prawej) występuje wraz z koleżankami z klasy podczas festiwalu w Tokio.
Według japońskiego systemu wychowania, dzieci są idealne do ukończenia 5 roku życia, traktowane są jak służba do momentu gdy skończą 15 lat, a od tej chwili traktowane są jako równe swoim rodzicom.
Taka filozofia ma na celu wychowanie członka zbiorowej społeczności, w której własny interes nie jest najważniejszy.
W pierwszej fazie, rodzice otaczają dzieci bezgraniczną miłością i opieką.
W drugiej fazie, ich miłość nie znika. Dziecko uczy się żyć zgodnie z zasadami społeczeństwa i szuka swojego celu w życiu. Biorąc pod uwagę wspomnianą silną relację z matką, dziecko stara się robić wszystko aby nie zdenerwować ani rozczarować swojej mamy.
W trzeciej fazie, dziecko staje się pełnoprawnym członkiem społeczeństwa.
3. Rodzina to jedna z najważniejszych rzeczy w życiu
Z zasady, to matki wychowują dzieci. Spędzają razem mnóstwo czasu – dziecko nie jest posyłane do przedszkola przed ukończeniem trzeciego roku życia. Rodzice rzadko proszą dziadków o opiekę nad dzieckiem i praktycznie nigdy nie zatrudniają opiekunek.
Dzieci spędzają jednak sporo czasu w towarzystwie dziadków i innych krewnych. Relacje z pozostałymi członkami rodziny to bardzo ważny element kultury w Japonii. Silna rodzina zawsze może liczyć na wzajemną pomoc i troskę.
4. Rodzice to wzory do naśladowania
Japońscy rodzice nie mają w zwyczaju trzymać swoich dzieci za rączkę w każdej sytuacji. Oczywiście oferują oni pomoc i naukę, ale oczekują, że dziecko nauczy się samodzielnie rozwiązywać problemy. Jeśli dziecko otrzymuje jakieś zadanie, japoński rodzic pokaże mu dokładnie jak powinno być ono wykonane, ale w żadnym wypadku nie wyręczy swojego dziecka.
5. Zwracanie uwagi na emocje
Aby nauczyć dziecko życia w społeczeństwie, ważne aby nauczyć je „widzieć” i szanować uczucia i interesy innych osób.
Japońskie matki szanują uczucia swoich dzieci i uczą je, aby robiły to samo w stosunku do innych osób, zwierząt, a nawet przedmiotów. Dla przykładu: widząc jak dziecko próbuje zepsuć zabawkowy samochodzik, japońska matka powie raczej „Biedny samochodzik będzie płakał,” niż „Przestań, tak nie wolno.”
Źródło: brightside.me
Rozmowy na Facebooku